کو همه لطف که در روی تو دیدم همه شب

وان حدیث چو شکر کز تو شنیدم همه شب

گر چه از شمع تو می سوخت چو پروانه دلم

گرد شمع رخ خوب تو پریدم همه شب

شب به پیش رخ چون ماه تو چادر می بست

من چو مه چادر شب می بدریدم همه شب

جان ز ذوق تو چو گربه لب خود می لیسد

من چو طفلان سر انگشت گزیدم همه شب

سینه چون خانه زنبور پر از مشغله بود

کز تو ای کان عسل شهد کشیدم همه شب

دام شب آمد جان های خلایق بربود

چون دل مرغ در آن دام طپیدم همه شب

آنک جان ها چو کبوتر همه در حکم ویند

اندر آن دام مر او را طلبیدم همه شب